Η Φιλιά αποχαιρέτησε τον Πέτρο Μεσημέρη
Τη Δευτέρα 9 Ιανουαρίου 2012 άφησε την τελευταία του πνοή ο συγχωριανός μας Πέτρος Μεσημέρης. Η κηδεία του τελέστηκε στη Λεμεσό από την εκκλησία του Αποστόλου Ανδρέα την Τετάρτη 11 Ιανουαρίου 2012. Πάντα θα τον θυμούμαστε για την απλότητα και την καλοσύνη, την ειλικρίνεια και τον αυθορμητισμό, καθώς και το πηγαίο χιούμορ του.
Ο Πέτρος Μεσημέρης γεννήθηκε στη Φιλιά το 1932. Ήταν γόνος απλής και ενάρετης αγροτικής οικογένειας, του Κώστα και της Ελένης Μεσομέρη, στην κολυμβήθρα της οποίας γαλουχήθηκε με τις υπέρτατες αξίες της οικογένειας, της θρησκείας και της πατρίδας. Φοίτησε στο δημοτικό σχολείο του χωριού του σε μια πολύ δύσκολη και τρικυμιώδη εποχή. Από μικρός ρίχθηκε στη βιοπάλη και γεύθηκε τις δυσκολίες της ζωής, βοηθώντας τους γονείς του στις αγροτικές τους ασχολίες. Οι καιροί ήταν πολύ δύσκολοι, ιδιαίτερα στο χωριό την εποχή εκείνη. Όμως, ο Πέτρος βρήκε τον τρόπο ν΄ αντεπεξέλθει. Μέσα από τις αντίξοες αυτές συνθήκες συνέχισε τις σπουδές του στη Σχολή Συλβέστρου στη Μόρφου και ακολούθως εργοδοτήθηκε στη NAAFI.
Ένωσε τη μοίρα του με την εκλεκτή της καρδιάς του, την Αιμιλία από τη Ζώδια, με την οποία απέκτησε τέσσερα παιδιά τη Σκεύη, τη Μαρία τον Κώστα και τον Πάμπο και είχε την ευτυχία να χαρεί δεκατέσσερα λατρευτά εγγόνια. Βοήθησε οικονομικά τους γονείς του και στήριξε τ΄ αδέλφια του στις σπουδές και στην αποκατάστασή τους. Αγωνίστηκε και μόχθησε να αναγιώσει παιδιά με αξίες κι αρετές μέσα από δύσκολες συνθήκες. Όμως οι κόποι του δεν πήγαν χαμένοι, γιατί έδωσε παιδιά χρήσιμα στην κοινωνία, που χαίρουν της αγάπης, της εμπιστοσύνης και της εκτίμησης όλων μας.
Ο Πέτρος μετά την εισβολή πήρε κι αυτός το δρόμο της προσφυγιάς για να εγκατασταθεί στη Λεμεσό, όπου πέρασε με την οικογένειά του τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του, με την υπομονή και την καρτερία που πάντα τον διέκριναν. Τη Φιλιά ποτέ δεν τη λησμόνησε, αλλά την είχε πάντα βαθιά μέσα στην καρδιά και τη ψυχή του. Διατήρησε ανόθευτους και άρρηκτους τους δεσμούς και τις αναμνήσεις που τον συνέδεαν με τη γη και τους ανθρώπους της, με τις χαρές και τις λύπες που έζησε μαζί τους. Για τριάντα επτά και πλέον χρόνια ζούσε καρτερικά τον πόθο και την αγωνία της επιστροφής στο αγαπημένο του χωριό, στο χωριό που τον γέννησε και τον ανάθρεψε, στο χωριό που με πολύ πάθος και αφοσίωση αγάπησε και υπηρέτησε.