Ποδόσφαιρο και Θ.Ο.Ι. Φιλιάς

Μια σχέση πέραν του μισού αιώνα

(Από το Αρχείο του συγχωριανού μας Νίκου Φιλιώτη)

Δεν μπορώ να ξεχάσω τη στιγμή όταν τα λεωφορεία γεμάτα με νέους εκστράτευαν στα γειτονικά χωριά για ποδοσφαιρικές συναντήσεις. Στην επιστροφή το μήνυμα δινόταν από μακριά. Αν η ομάδα ήταν νικήτρια, τότε όλοι μαζί τραγουδούσαν πατριωτικά τραγούδια και κτυπούσαν τα χέρια ρυθμικά έξω από τα παράθυρα του λεωφορείου. Μαύρη ειν η νύκτα στα βουνά, Σαράντα παλικάρια, Εμπρός- εμπρός η Ε.Ο.Κ.Α. κράζει και άλλα. Τραγούδια που δεν είχαν ξεχαστεί, παρά το ότι ο απελευθερωτικός αγώνας είχε τελειώσει.

Τα στοιχεία που αναφέρονται πιο κάτω είναι από εμπειρίες και αφηγήσεις, όπως και από κάποια αρχεία. Δεν υποστηρίζουμε ότι το παρόν αποτελεί ένα πλήρες ιστορικό κείμενο, γι’ αυτό καλούμε όσους έχουν παρατηρήσεις ή επί πλέον στοιχεία να επικοινωνήσουν μαζί μας, με στόχο τον εμπλουτισμό του ιστορικού αυτού με περισσότερα και πιθανόν με πιο ακριβή στοιχεία.

Ποδόσφαιρο του Αλωνιού

Η αγάπη για το ποδόσφαιρο, το κοινωνικό αυτό φαινόμενο του περασμένου αιώνα, βρήκε την έκφρασή του για αρκετές δεκαετίες στα διάφορα αλώνια και στα χωράφια γύρω από το χωριό, που έμεναν ακαλλιέργητα. Εκεί έπαιξαν ποδόσφαιρο οι παππούδες και οι προπάπποι μας. Σαν τέτοιοι χώροι αναφέρονται τα αλώνια δίπλα από το σπίτι του Γιάννου του Καμπούρη, δίπλα από το σπίτι του Ττοουλή του Χατζηπετρή και στις πάνω γειτονιές πίσω από το σπίτι του Γιαννή του Ράφτη και του Τσιακολή κοντά στην Αγιόπετρα.

Επειδή έπρεπε να υπάρχουν δυο αντίπαλες ομάδες, συνήθως τα παιδιά χωρίζονταν σε Πανωείτες και Κατωείτες, δηλαδή της πάνω και της κάτω γειτονιάς. Η γραμμή που χώριζε την πάνω από την κάτω γειτονιά ήταν ο δρόμος από την μηχανή του χωριού (δρόμος Αυλώνας) μέχρι το παλιό σχολείο και κατέβαινε από το σπίτι του Μούζουρου και του Παναγιώτη του Μαυρίδη για να καταλήξει στην Πλατεία του χωριού και πίσω από την εκκλησία του Προφήτη Ηλία, στο Λαούμι, και από εκεί στου Κωστουρή και στου Σώα. Αυτή ήταν η διαχωριστική γραμμή, όμως κάθε φορά υπήρχαν διαφωνίες και έτσι κάποιοι που ήταν στις διαφιλονικούμενες περιοχές έπαιζαν πότε με τους Πανωείτες και πότε με τους Κατωείτες, ανάλογα και πόσο φανατικοί ήταν, αλλά και ποιες ήταν οι ανάγκες των ομάδων. Κάποτε όμως έμπαιναν στην μέση και διαχωρισμοί των αντίπαλων ομάδων με βάση άλλα κριτήρια, όπως με βάση την ομάδα Α΄ Κατηγορίας στην Κύπρο και την Ελλάδα που ο καθένας υποστήριζε ή ακόμη και διαχωρισμοί του τύπου Βραζιλία, Αγγλία, Πορτογαλία κ.τ.λ.

Από την ΑΤΕ ΠΕΚ στο ΘΟΙ

Η πρώτη ποδοσφαιρική ομάδα της Φιλιάς είχε δημιουργηθεί αμέσως μετά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο με την ονομασία ΑΤΕ ΠΕΚ. Μεταξύ των πρώτων ποδοσφαιριστών, όπως μας διηγείται ο Κώστας Αλουπός, ήταν ο Ανδρέας Χατζηστυλλής (Μεττής), που ήταν και ο πρώτος τερματοφύλακας, ο Αντώνης Κώστα Αντώνη, αργότερα Αγροφύλακας, ο Πάλλας από το Μάσσαρι, ο Ιωάννης Οικονομίδης, ο οποίος ήταν εξαίρετος επιθετικός, ο Τάκης Χατζησολωμού, ο Δήμος Χατζηγεωργίου, ο Γεώργιος Τσαγγάρης. Επόμενη φουρνιά ποδοσφαιριστών ήταν μεταξύ άλλων ο Κώστας Αλουπός, αργότερα Κοινοτάρχης, ο Ιωάννης Γεωργίου Ράφτης, ο Ανδρέας Παναγιώτου, γνωστός αγωνιστής της Ε.Ο.Κ.Α. και μετέπειτα βουλευτής, ο Φρίξος Κυριάκου, ο Βάσος Σολωμού Μίκη, ο Παναγιώτης Νέστορας, τερματοφύλακας, ο Λοϊζος Χατζησάββα, ο Κώστας Μάντης, ο Γρηγόρης Κλεάνθους και ακολούθησαν ο Ανδρέας Μάτσιας, τερματοφύλακας, ο Χριστάκης Σολωμού, ο Πέτρος Ζαντής, τερματοφύλακας, ο Πανίκος Λοϊζου, ο Κώστας Τσιελεπής, οι αδελφοί Αθανάσης και Ανδρέας Χαραλάμπους, ο Χαράλαμπος Ανδρέα Τσαγγάρη, ο Ανδρέας Παναγιώτου Φιλιώτης, που ήταν δεινός σκόρερ και διακρινόταν για το πολύ δυνατό και ευθύβολο σουτ, και άλλοι.

Άλλοι ποδοσφαιριστές που ξεφύτρωσαν στη δεκαετία του 1970 και άφησαν εποχή ήταν ο Σταύρος Χρήστου Μίκη, μετέπειτα αστέρι του Διγενή Μόρφου και προπονητής εθνικών ομάδων, ο Μιχαλάκης Θεοδούλου, οι αδελφοί Χριστάκης και Παναγιώτης Μάντη, οι αδελφοί Χαράλαμπος και Ηλίας Ανδρέου Πίτσιλλου, οι αδελφοί Σολωμός, Χρυσανθής (Κυριάκος) και Πανίκος Ζαντή, ο Πέτρος Παναγιώτου, ο Γεώργιος Δήμου, ο Πέτρος Νικηφόρου, ο Στέλιος Μνάσωνος, ο Ανδρέας Λοϊζου, μετέπειτα ποδοσφαιριστής του Διγενή Μόρφου, ο Ανδρέας Χατζηστυλλής, ο Κώστας Αντωνίου, ο Κώστας Χατζηστυλλής, ο Γεώργιος Πασχαλίδης, ο Γεώργιος Αθανασίου, τα αδέλφια Ανδρέας και Κώστας Τρακοσιή, ο Κυριάκος Κυλίψης, ο Αναστάσιος Μεττής, ο Λεωνίδας Ανδρέου και άλλοι.

Οι ξένοι ΑΤΕ ΠΕΚ- ΘΟΙ

Η ομάδα της Φιλιάς περιλάμβανε πάντα «εξωχωρίτες» κυρίως από τα γειτονικά χωριά. Ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1950 η ομάδα της Φιλιάς είχε ενισχυθεί με τον Ανδρέα Πάλλα, ο οποίος εκτελούσε και χρέη προπονητή της ομάδας, και τον Μπόρα και λίγο αργότερα με το Χριστάκη Νικολάου και τα αδέλφια Ανδρέα (Παρπέρη) και Ιωάννη Χριστοφή (αργότερα Κοινοτάρχη), όλοι από το Μάσσαρι, τον Χατζηστυλλή, γνωστό στέλεχος της ΣΕΚ, και τον Πλουτή Πάλλα, αδελφό του Ανδρέα Πάλλα και αργότερα γνωστό ποδοσφαιριστή του Ορφέα και της Ομόνοιας, και οι δυο από τη Ζώδια, καθώς και το Λευτέρη τον αστυνομικό από το Αργάκι. Ακολούθησαν αργότερα τα αδέλφια Σάββας και Παναγιώτης Χριστοφή από το Μάσσαρι, ο Νίκος Τάμπας και ο Σολέας από την Κυρά και ο γιος του Ανδρέα Πάλλα Χριστάκης που αγωνίστηκε το 1972, περίοδος που το ΘΟΙ είχε στεφθεί πρωταθλητής ΕΠΟΠΛ. Την ίδια περίοδο είχαμε τον Αντώνη Χατζηκυριάκο  από τη Μια Μηλιά και τον Παναγιώτη Ιωάννου από τη Σκυλλούρα, ενώ από το ίδιο χωριό ο Γιώργος Παντζιαράς, μετέπειτα αστέρι του ΑΠΟΕΛ και του Άρη Θεσσαλονίκης, είχε αγωνιστεί ως τερματοφύλακας σε κάποιους αγώνες της ομάδας μας. Στο ΘΟΙ αγωνίστηκε επίσης ο τερματοφύλακας του ΑΠΟΕΛ Παπαγεωργίου, καθώς και ο Χάρης Νικολαϊδης από τη Λευκωσία κατά την περίοδο 1967-1968, μετέπειτα τερματοφύλακας του ΑΠΟΕΛ και Πρόεδρος της ΑΠΟΕΣΠ. Είναι γεγονός ότι η ομάδα του ΘΟΙ την περίοδο αυτή αντιμετώπιζε πρόβλημα τερματοφύλακα, λόγω της αποχώρησης του Πέτρου Ζαντή. Το πρόβλημα όμως λύθηκε οριστικά με τον ερχομό στην ομάδα του αδελφού του Σολωμού Ζαντή, αργότερα τερματοφύλακα στο ΑΠΟΕΛ, τον Διγενή Μόρφου τον Απόλλωνα και τον Ορφέα.

Από τους φιλικούς αγώνες στα επίσημα πρωταθλήματα

Ο Κώστας Αλουπός μας διηγείται ότι πριν από το 1960 δεν διοργανώνονταν επίσημα πρωταθλήματα, αλλά φιλικοί αγώνες ή περιφερειακά «επτά καθ’ ομάδα» και η μεγάλη κόντρα ήταν μεταξύ της Φιλιάς και της Αυλώνας, ενώ μετά το 1960 μέσα από τα πρωταθλήματα Ηρώια και  αργότερα της ΕΠΟΠΛ η κόντρα ήταν μεταξύ της Φιλιάς και της Κατωκοπιάς. Η Αυλώνα διατηρούσε πάντα δυνατή ομάδα, όπως και η Κυρά με τον ΑΠΟΚ, το Ακάκι με τον Ελληνισμό, η Περιστερώνα με την ΟΧΕΝ, η Ζώδια με τον Παρθενώνα, ο Γερόλακκος με τον Ηρακλή, το Μάμμαρι με το Ροτσίδη, το Παλιομέτοχο με τη Δόξα. Σε όλο αυτό το διάστημα ξεχωριστή θέση στις αγροτικές ομάδες είχε ο Διγενής Μόρφου. Στο τελευταίο αγροτικό πρωτάθλημα που έλαβε μέρος προτού μπει στην ΚΟΠ το 1969, ο Διγενής είχε ηττηθεί από το ΘΟΙ Φιλιάς με 2-0, ενώ είχε νικήσει στο δεύτερο γύρο με 2-1. Όμως εκείνο το πρωτάθλημα δεν είχε ποτέ τελειώσει, λόγω της ισχυρής αντιπαράθεσης μεταξύ ΘΟΙ Φιλιάς και Διγενή Μόρφου, με αφορμή επεισόδια που είχαν δημιουργηθεί στον μεταξύ τους αγώνα του δευτέρου γύρου στο γήπεδο του Γεωργικού Γυμνασίου Μόρφου. Άλλη ισχυρή ομάδα ήταν τότε και ο Λίβανος Κορμακίτη, αλλά και η Δόξα Κατωκοπιάς, η οποία μαζί με τον Παρθενώνα Ζώδιας κατάφερε να μπει στην ΚΟΠ το 1972, χρονιά κατά την οποία το αγροτικό πρωτάθλημα είχε κερδίσει το ΘΟΙ Φιλιάς. Αυτή ήταν και η εποχή που οι δικοί μας ποδοσφαιριστές Σολωμός Ζαντής και Σταύρος Σολωμού είχαν ενσωματωθεί με την ομάδα του Διγενή.

Από το 1962 το ΘΟΙ, πέραν από τις τόσες άλλες δραστηριότητές του, αναπτύσσει τον αθλητισμό μέσω του ποδοσφαίρου, αφού ο Μητροπολίτης Κυρηνείας Κυπριανός είχε δώσει επιτέλους την έγκρισή του ώστε τα θρησκευτικά σωματεία, όπως το ΘΟΙ, να μπορούν να ασχολούνται με τον αθλητισμό. Συγκροτεί ποδοσφαιρική ομάδα, με γήπεδο δανεικό για 4 χρόνια σε χωράφι του Κυριάκου Μάντη, που βρισκόταν πίσω από το σπίτι του Θεούλα και στους πρόποδες του Κούντουρου. Ένας από τους πρώτους αγώνες που έγιναν στο γήπεδο αυτό ήταν με την ΟΧΕΝ Περιστερώνας, στον οποίο το ΘΟΙ νίκησε με 5-4.  Προηγουμένως το γήπεδο της ομάδας βρισκόταν πίσω από το σπίτι του Νικηφόρου, στα γνωστά οικόπεδα του Σιαπάνη στην Καυκάλλα. Στο μεταξύ, από το 1961 είχε ληφθεί πρόνοια για δημιουργία νέου γηπέδου στην Καυκάλλα δίπλα από το σχολείο. Οι μεγάλοι μαθητές της Πέμπτης και έκτης τάξης, ο Φαίδων του Τσιελεπή, ο Γιαννής του Αθανάση, ο Νίκος του Χρυσόστομου, ο Στέλιος του Κυπρή και άλλοι ανάλαβαν δράση κατά τα διαλείμματα και με βαριά εργαλεία, όπως κούσπους, μάτσες και φτυάρια πολεμούσαν υπό την καθοδήγηση του τότε διευθυντή του σχολείου κ. Λυμπουρή να σπάσουν τους καγιάδες της καυκάλλας σαν πρώτο στάδιο για να φτιαχτεί το γήπεδο. Στη συνέχεια, τα φορτηγά , υπό την καθοδήγηση του Κώστα Αλουπού, που ήταν ο κοινοτάρχης του χωριού, μετέφεραν το απαιτούμενο χώμα για την ισοπέδωση του χώρου και έτσι με τη βοήθεια όλων το γήπεδο ήταν έτοιμο το 1964. Πρώτος αγώνας στο νέο γήπεδο ήταν με τον ΑΠΟΚ Κυράς με διαιτητή τον Τάκη Χατζησολωμού, τον καφετζή. Η Φιλιά δέκτηκε βαριά ήττα με 3-0.

Στο μεταξύ, άρχισαν πάνω σε επίσημη βάση τα αγροτικά πρωταθλήματα με πρώτο διοργανωτή το Ακάκι και με την επωνυμία τα «Ηρώια» προς τιμή των πεσόντων αγωνιστών. Στο πρωτάθλημα αυτό συμμετείχαν όλες οι γύρω κοινότητες, όπως το Ακάκι με τον Ελληνισμό, η Αυλώνα, το Μένοικο με τον ΑΠΟ, η Κυρά με τον ΑΠΟΚ, η Κατωκοπιά με το ΘΟΙ-Δόξα, το Καπούτι, το Συριανοχώρι, η Περιστερώνα με την ΟΧΕΝ, το Παλιομέτοχο με τη Δόξα, η Φιλιά με το ΘΟΙ. Στη συνέχεια τα Ηρώια αντικατέστησε το γνωστό μας πρωτάθλημα της ΕΠΟΠΛ, στο οποίο περιλήφθηκαν και άλλες ομάδες, όπως ο Λίβανος Κορμακίτη, ο Κέδρος Αγίας Μαρίνας, η Ένωση Κοκκινοτριμιθιάς, η ΑΕΝ Αγίου Βασιλείου, η Εθνική Σκυλλούρας, ο Παρθενώνας Ζώδιας, η Πεντάγια, οι Νέοι Σόλοι Ξερού, ο Διγενής Αγίας Μαρίνας Ξυλιάτου, το Νικητάρι, η Βυζακιά, καθώς και ομάδες από τα ορεινά χωριά. Τα υπόλοιπα αγροτικά πρωταθλήματα στην επαρχία Λευκωσίας, όπως της ΠΟΕΛ και ΑΠΟΕΣΠ, καθώς και τα αγροτικά πρωταθλήματα στις υπόλοιπες επαρχίες δημιουργήθηκαν αργότερα.

Στη δεκαετία του 60 η διεξαγωγή των πρωταθλημάτων δεν ήταν και τόσο συνεπής και μπορούσε να διακοπούν για διάφορους λόγους, οι κυριότεροι των οποίων ήταν οι διαμάχες μεταξύ των χωριών και των σωματείων, οι συμπλοκές μεταξύ των οπαδών, αλλά και των ποδοσφαιριστών, οι κακές διαιτησίες και τέλος η κακή οργάνωση των ομοσπονδιών. Κακό παράδειγμα αποτελεί ο αγώνας μεταξύ της ομάδας του Νέου Λιβαδιού Μόρφου και της Φιλιάς που έγινε στο Νέο Λιβάδι την περίοδο 1967. Στη διάρκεια του αγώνα αυτού έγινε μια μεγάλη συμπλοκή, στην οποία συμμετείχαν εκατοντάδες θεατές, με αποτέλεσμα οι περισσότεροι Φιλιώτες να επιστρέψουν στο χωριό τραυματίες, με ξεσκισμένα ρούχα ή χωρίς παπούτσια, δίνοντας την εικόνα ότι επέστρεφαν από το πεδίο της μάχης. Φυσικά, το πρωτάθλημα διακόπηκε και από τότε οι δυο ομάδες δεν έχουν ξανασυναντηθεί σε μεταξύ τους αγώνα. Στον αγώνα εκείνο η Φιλιά είχε δεχθεί 2 τέρματα μέσα σε 20 λεπτά.

ΘΟΙ με απαιτήσεις

Το 1970 είχαν τεθεί γερά οι βάσεις για κάτι καλύτερο και η ομάδα είχε πιστέψει ότι είχε αυτές τις δυνατότητες. Πράγματι, σύντομα ο καλός προγραμματισμός και η μεγάλη προσπάθεια και ο ενθουσιασμός έφεραν τα ανάλογα αποτελέσματα, αφού το 1972 η ομάδα του ΘΟΙ στέφθηκε πανηγυρικά πρωταθλήτρια της ΕΠΟΠΛ. Η ομάδα διέθετε τον καλύτερο τερματοφύλακα, το Σολωμό Ζαντή, γερή άμυνα με τον Πανίκο Λοϊζου, το Μιχαλάκη Θεοδούλου, το Χριστάκη Μάντη, τον Πετράκη Νικηφόρου, τον Τάκη Σώζου και το Χριστάκη Πάλλα από το Μάσσαρι, αλλά και οργανωμένη μεσαία γραμμή με το Χαράλαμπο Ανδρέου (Πίτσιλλου), τον Ανδρέα Λοϊζου, τον Ανδρέα Χατζηστυλλή και τον Παναγιώτη Ιωάννου από τη Σκυλλούρα. Όσο για την επίθεση, δέσποζαν ο Σταύρος Σολωμού (Μίκη) και ο Αντώνης Χατζηκυριάκος από τη Μια Μηλιά στη γραμμή κρούσης, ο Ηλίας Ανδρέου (Πίτσιλλου) από αριστερά, και ο Πανίκος Ζαντής από δεξιά. Η ομάδα συμπληρωνόταν με τον Κυριάκο Ζαντή (Χρυσανθή), αναπληρωματικό τερματοφύλακα, τον Παναγιώτη Χατζηπαναγή (Μάντη) και τον Στέλιο Στυλιανού (Καραπατέα). Προπονητής της ομάδας ήταν ο Κυριάκος Χαραλάμπους, μετέπειτα κορυφαίος διαιτητής της ΚΟΠ. Αρχηγός της ομάδας ήταν ο Πανίκος Λοϊζου και Έφορος ο Ανδρέας Μεσημέρης. Τους παράγοντες πλαισίωναν, όπως πάντα, ο Κυριάκος Κ. Πρωτοπαπάς και ο Κώστας Χατζηστυλλής. Αξιοσημείωτο είναι το ότι η ομάδα διέθετε  αυτή την περίοδο και χώρο για νυκτερινές προπονήσεις. Ο χώρος αυτός βρισκόταν πίσω από το οίκημα του σωματείου.

Όπως σχεδόν κάθε χρόνο, Φιλιά και Κατωκοπιά συναγωνίζονταν στήθος με στήθος, όμως οι καθοριστικοί αγώνες ήταν οι δυο μεταξύ τους αγώνες την περίοδο 71-72. Στον πρώτο αγώνα στην παρουσία δυο χιλιάδων θεατών, το αποτέλεσμα ήταν ισόπαλο 3-3. Η Δόξα προηγείτο μέχρι τα τελευταία λεπτά, όμως ο Ηλίας σε κάποια φάση έκλεψε την μπάλα από την μέση του γηπέδου, βγήκε φάτσα με τον τερματοφύλακα Φώτο Λιασίδη και αφού τον τρίπλαρε με αφάνταστη ψυχραιμία, πέτυχε την ισοφάριση. Ο δεύτερος αγώνας έγινε στη Φιλιά, όπου ο δεινός σκόρερ Σταυρής είχε δείξει την κλάση του. Με δυο πανομοιότυπες κεφαλιές από το ύψος της περιοχής άφησε άναυδο τον νεαρό τερματοφύλακα της Δόξας Νίκο Κωνσταντίνου, με αποτέλεσμα το ΘΟΙ Φιλιάς να κερδίσει με 2-0. Ο τελευταίος αγώνας ήταν στην Πεντάγια και η Φιλιά θα έπαιρνε το πρωτάθλημα έστω και με ισοπαλία, όπως και έγινε με το τελικό σκορ 0-0. Τα πανηγύρια των Φιλιωτών ήταν απερίγραπτα και διήρκεσαν για μέρες. Πρώτη ενέργεια των παραγόντων ήταν η φωτογράφηση της ομάδας. Έτσι επιβιβάστηκαν βραδιάτικα στο λεωφορείο του Δήμου και πήγαν στη Λευκωσία για την αναμνηστική φωτογραφία, αυτή που σώζεται μέχρι και σήμερα. Μασκότ της ομάδας ήταν ο Όμηρος Δήμου Χατζηγεωργίου. Στους αγώνες πρωταθλητριών ομάδων της ΕΠΟΠΛ το ΘΟΙ Φιλιάς κληρώθηκε με την Εληά Λυθροδόντα από την οποία έχασε με 3-2 σε αγώνα που έγινε στο Δάλι.

Τα επόμενα δυο χρόνια μέχρι την τουρκική εισβολή του 1974 η ομάδα είχε κάμει νέα αρχή με πιο νεαρούς παίκτες, όπως τον Κωστάκη Πουή και Γιώργο Οδυσσέα Θεοδώρου που αντικατέστησαν τον τερματοφύλακα Σολωμό Ζαντή, ο οποίος μεταγράφηκε στο Διγενή Μόρφου, το Στέλιο Χατζηστυλλή (Καραπατέα), τον Κούλλη Δήμου Χατζηγεωργίου και άλλους. Στο Διγενή πήγαν επίσης ο Σταύρος Χρίστου (Μίκη), ο Ανδρέας Λοϊζου και ο Μιχαλάκης Θεοδούλου. Ο Πανίκος Ζαντής, και οι αδελφοί Ηλίας και Χαράλαμπος Ανδρέου (Πίτσιλλου) μεταπήδησαν την ίδια περίοδο στον Παρθενώνα Ζώδιας.

Αναγέννηση στην προσφυγιά

Με την επαναδραστηριοποίηση του σωματείου, μετά την προσφυγοποίηση και τον διασκορπισμό των κατοίκων της Φιλιάς λόγω της τουρκικής εισβολής του 1974, έγιναν και οι πρώτες προσπάθειες για επαναλειτουργία της ποδοσφαιρικής ομάδας στην προσφυγιά. Την πρωτοβουλία πήρε ο Γεώργιος Καραπατέας μαζί με τον Στέλιο Μνάσωνος λίγο μετά το 1980, όμως η προσπάθεια αυτή δεν είχε διάρκεια. Το 1985 με την επιστροφή από το εξωτερικό των πρώτων πτυχιούχων που είχαν μεταβεί για σπουδές, η προσπάθεια ξαναζωντάνεψε. Προτεραιότητα αυτή τη φορά ήταν η επαναδραστηριοποίηση του σωματείου σαν αγωνιστικού φάρου των Φιλιωτών, αλλά και γενικά των προσφύγων και μετά η δημιουργία της ομάδας.

Με πρωτοβουλία του υποφαινόμενου μπήκαν στο παιγνίδι οι Γιαννάκης Πρωτοπαπάς, Κωστάκης Αντωνίου, Κούλλης Δήμου Χατζηγεωργίου, Νίκος Κουρσουμπάς, Σωτήρης Κυριάκου, Κυριάκος Κιαγιάς και Κορνήλιος Χατζηκώστας. Με την επίσκεψή μας στον Ανδρέα Παναγιώτου, βουλευτή τότε, ήρθε και η πρώτη εισφορά από πενήντα λίρες. Μέχρι τα Χριστούγεννα διοργανώσαμε και την πρώτη μας χοροεσπερίδα στο Μίκης Τάβερν που στέφθηκε με επιτυχία. Το οίκημα βρισκόταν στη Λεωφόρο Αθαλάσσας στο Στρόβολο με πρώτο μπουφετζή τον υποφαινόμενο μαζί με  τον αδελφό μου Κορνήλιο Χατζηκώστα, ενώ ο πατέρας μας, πάλει  ποτέ ιδρυτής του ΘΟΙ, ανάλαβε τον εξωραϊσμό του οικήματος. Φυσικό επακόλουθο ήταν και η δημιουργία της ποδοσφαιρικής ομάδας με προπονητή το Σωτήρη Λουκά Μούζουρου και αργότερα το Σωτήρη Κυριάκου Κωνσταντίνου και έφορο τον Ανδρέα Κώστα Αλουπό. Στην πρώτη μεταπολεμική συμμετοχή μας στο πρωτάθλημα της ΕΠΟΠΛ περιληφθήκαμε στον όμιλο της περιοχής Μόρφου, ο οποίος όμως δεν μας βόλευε λόγω απόστασης και έτσι χρησιμοποιήσαμε όλα τα μέσα που είχαμε στη διάθεσή μας για να μεταπηδήσουμε στον όμιλο της Λευκωσίας. Τελικά το αίτημά μας έγινε αποδεκτό χάρις στην κατανόηση που επέδειξε ο Πρόεδρος της ομοσπονδίας κ. Γρηγορίου.

ΚΟΠ η μεγάλη πρόκληση

Μετά από κάποια διακοπή, φθάσαμε στο 1999 οπότε ανάλαβε ως προπονητής της ομάδας ο Σολωμός Ζαντής, ο οποίος κατάφερε μέσα σε δυο χρόνια να την ανεβάσει θριαμβευτικά στην Α΄ Κατηγορία της ΕΠΟΠΛ. Στη συνέχεια προσλήφθηκε ο Άντρος Σοφοκλέους ως επαγγελματίας προπονητής και ο στόχος τέθηκε ξεκάθαρος, πρωτάθλημα και άνοδος στην Δ΄ Κατηγορία της ΚΟΠ. Ο στόχος επετεύχθη, αφού το 2002 το ΘΟΙ Φιλιάς κατάκτησε το Πρωτάθλημα του Β΄ Ομίλου της Α΄ Κατηγορίας της ΕΠΟΠΛ, το Πρωτάθλημα Πρωταθλητριών Ομάδων της ΕΠΟΠΛ, το Πρωτάθλημα της ΣΤΟΚ και αναδείχθηκε επίσης φιναλίστ του Κυπέλλου της ΕΠΟΠΛ και Τριταθλήτρια στους αγώνες κατάταξης της ΣΤΟΚ. Καθοριστικό παιχνίδι ήταν το τελευταίο με τον Διγενή Ύψωνα, στο οποίο το ΘΟΙ Φιλιάς κέρδισε με το φανταστικό 6-1, ενώ προηγουμένως είχε αποκλείσει τον Κέδρο Αγίας Μαρίνας, το ΘΟΙ Αυγόρου, και την Πρόοδο Καϊμακλίου. Αξίζει να σημειωθεί ότι το ΘΟΙ Φιλιάς ήταν η μοναδική προσφυγική ομάδα στην Δ΄ Κατηγορία και από τις ελάχιστες προσφυγικές ομάδες που κατάφεραν να περάσουν από το Αγροτικό Πρωτάθλημα στην ΚΟΠ.